‘‘Can a person stranded on an uninhabited island be considered to have privacy?”
Sommige inzichten kunnen nog zo eenvoudig zijn en toch zo veel stof tot nadenken bieden. Het lijkt tegenstrijdig en bovenal zinloos om te vast te stellen dat iemand die gestrand is op een onbewoond eiland feitelijk geen privacy heeft. Wat het mij tijdens mijn minor Privacy Studies, toen deze vraag klassikaal gesteld werd, deed inzien was echter baanbrekend én allesbepalend. We ontdekten dat privacy aan de basis staat van menselijke autonomie – het stelt ons in staat om controle uit te oefenen op ons denken, ons handelen en onze relaties. Nu de maatschappij zich in rap tempo ontwikkelt tot een digitale platformsamenleving is het belangrijker dan ooit om een (juridische) vinger aan de pols te houden om die autonomie te behouden.
Bij Lex Digitalis heb ik de kans gekregen om in een team van ervaren en bovenal toegankelijke collega’s te leren hoe privacykeuzes in de praktijk uitwerken. Als junior consultant heb ik de interessante positie om met betrokkenen in gesprek te gaan en het proces zo te begeleiden dat heldere en billijke oplossingen gevonden kunnen worden, die voor iedereen begrijpelijk zijn. De perfecte uitkomst van een project zou zijn dat ik overbodig ben geworden, omdat alle partijen zich een beetje privacyjurist voelen!
In mijn niet-professionele leven schrijf ik mijn masterscriptie over de DSA, ‘shadowbanning’ en Critical Legal Theory en ben ik met mijn huisgenoten bezig een wooncoöperatie op te richten in Amsterdam Noord. Daarnaast word ik warm van nieuwe muziek, films en tripjes maken met mijn vriendin Marit in ons microcampertje Karim.